PMJ

Gisteren werd ik onverwachts uitgenodigd om naar PMJ te gaan kijken. Ik dacht dat mijn collega een kaartje over had maar we bleken met een behoorlijk illuster gezelschap te gaan! Dat zorgde wel voor wat kledingstress maar hee, drie outfits en twee cava’s later was ik helemaal het mannetje. Reneetje bracht mij weg en zei toen hij me de auto uit duwde ‘Weet je nog dat ik jou twee weken geleden die clip liet zien, van die nieuwe liedjes in een oud jasje?’ Ja, heel vaag. Het was ‘s ochtends vroeg en veel te vrolijke muziek. R: ‘Je zei stom. En dat het nep is. Maar dat was Postmodern Jukebox dus daar ga je nu heen, dikke doei!’
Fijnnnn! Gelukkig kwam mijn lieve collega er al snel aan en konden we iets gaan drinken voor de voorstelling begon. Ik zag een paar leuke oude bekenden en ook iemand die ik wel ken, maar hij mij niet. Daar houd ik van, vooral als je al veel weet over iemand en eens op je gemak van dichtbij kunt bekijken hoe iemand doet en is. Misschien kan ik alsnog antropologe worden (ik oefen ook altijd in beschrijvingen van hoe iemand er uit ziet. Gewoon, voor als ik later aanwijzingen moet geven voor een daderprofiel ofzo. Nou ja, goed, het bleek al vlug tijd om naar het theater te gaan en na een heuse stoelendans waren we er allemaal klaar voor.
De zangers en muzikanten zijn heel erg goed en er is ook een tapdanser bij (daar word ik altijd zenuwachtig van maar verder vond iedereen dat geweldig, vooral de man schuin achter me die maar AU bleef roepen. Heel apart.) Overigens bleek wel dat ik liedjes over het algemeen puur op melodie herken en niet op tekst want het is me drie keer gebeurd dat ik het lied pas op het allerlaatst herkende.
Het was aan de ene kant een trip down memory lane, Sweet Child O’mine vond ik super. En Creep werd ook heel mooi uitgevoerd (soms wel met erg veel toegevoegde lettertjeeeehheeessss) maar Haley Reinhart (mooie naam voor een ridder vind ik) heeft echt stem als een klok. Als toegift werd Stacy’s mom nog gespeeld, ook een toppertje natuurlijk.
Ze bouwen echt wel een feestje op het podium, (al sliep er iemand in ons gezelschap dus mss ben ik de enige die dit vond) qua energie deed het me aan het improvisatietheater van Boom Chicago denken. De MC is Ariana Savalas, jajaja waar ken je die naam ook alweer van… ze is de dochter van Kojak!! Helaas had ik dat op het moment zelf niet als parate kennis – ze heeft ook beduidend meer haar. Zij deed ook een soort lap-lied, lapdance terwijl ze Pony van Ginuwine zong op een man die er als je het mij vraagt jaaaaaaren over gedaan had om uberhaupt verkering te krijgen en toen kreeg hij op het podium een lapdance die hij eigenlijk niet wilde.

Qua haar, makeup en kleding mogen de dames – die dit ongetwijfeld lezen – mij gerust bellen volgend jaar want daar was op zijn zachtst gezegd nog wat ruimte voor verbetering. Maar aan de andere kant, who cares, ze hadden duidelijk lol op het podium en doen allemaal iets wat ze heel goed kunnen. Dus wie ben ik dan om over een jurk met rokjes als mouwen te zeuren?
Achteraf zijn we nog iets gaan drinken in de Duifkens, altijd leuk en aangezien ik strategisch gezien goed zat, was dat erg gezellig en interesting.