De terugweg

Onderweg sliepen we nog in een leuk rendez-vous hotel in Klebertown aka Straatsburg vanwaar we om 8 uur ‘s ochtends weer vertrokken maar ik ging nog even gauw douchen. De douchecabine was zalmroze, heel chique. Voor in een bordeel. Er was een miniplankje waarop ik mijn shampoo en cremespoeling knalde en toen was er geen plek meer. Ik wilde ook even vlug mijn tandenpoetsen en stak de tandborstel uit plaatsgebrek alvast in mijn mond. Was heerlijk, tandpasta tegen mijn gehemelte en alles.

Kraan aan, keiharde straal vóór me uit, terwijl ik probeerde om vooral het douchegordijn niet aan te raken – want, vies. Ik dacht nog stel je niet aan en stak mijn kop onder de straal, die gloeiend heet bleek. Gelijk inshampoo-en en ondertussen aan de knoppen draaien terwijl mijn hele achterkant aan het douchegordijn vastplakte. Toen werd het water in 0,4 seconde ijskoud werd en heb ik mezelf gewaterboard door heel diep door mijn neus in te ademen terwijl mijn hoofd onder de straal bleef. Superkuttie!

Na deze bijna-doodervaring scheurden we weer als Plankgas & Plastron over de Duitse Autobahn richting Utreg me stadsie. 

We gingen naar Wim zijn tentoonstelling in de Werkspoorkathedraal over de beuntjes oftewel gestolen zooi vanuit de fabriek indertijd. Heel interessant al waren sommige dingetjes beduidend beter gelukt dan andere.

Daarna gingen we naar de Chinees waar Olivia René een paar klappen gaf;

​​

Aansluitend gingen Fleur en ik naar een feestje; Alice en Wim volgden na een uurtje. We hebben lekker gedanst, stiekem binnen gerookt (ín mijn tas), ik ben zowat gestikt en Alice zei dat ze een vorm van ‘Jules’ de la Tourette met dansen heeft. Ze danst als de vrouwelijke Mick Jagger dus dat klopte wel. Afijn, het was best leuk *^__^*

​​
Zondags was het jaarlijkse eieren zoeken op de asw 573 met alle babies, Mack was de grote winnaar. Fleur wilde ‘s middags naar Kanaalzicht vanwege The Crazy Jam band en mama en ik offerden ons toen maar weeeeeer op. F had nog een klein katertje maar na twee biertjes waagde ze zich wederom op de dansvloer. 

Op de terugweg hebben we in Vianen bij Piet erg lekker gegeten en toen waren we weer homo sweet homo.

Broer

Mijn leven ziet er dus zo uit; Georgia baby is oervervelend en heeft straf. Ze mag niet alleen buiten spelen. Uiteraard snijd ik mezelf daar danig mee in mijn vingers want nu moet ik méé. (Morele druk aangezien het buitenspeel-dag is en de zon schijnt). Haar vriendinnen waren haar al komen ophalen maar ze mocht niet aangezien ik nog niet klaar was met stofzuigen en eten koken. Afijn, na een kwartier ik gris de lege flessen mee en zeg dat we langs de glasbak gaan. G zoeft al vooruit op haar hoverboard en ik hoor ‘hallo’! Dus, stom als ik ben, groet terug voordat ik kijk wie het is. Het bleek een voor mij onbekende man op een fiets. Hij sprong gelijk van zijn fiets en begon aan een stuk door tegen me te praten. Hij vroeg direct of alles goed ging met mijn familie en of ik zussen had. Hij kwam uit Algerije en woont al acht jaar hier, hij werkt in een restaurant maar heeft een schildersdiploma. Eigenlijk bestaat zijn leven uit het hélpen van andere mensen wat wel bleek toen hij mijn spullen wilde dragen en mijn rugzak dicht probeerde te ritsen (neen! Dat voorvak hoort open vanwege de t a n d j e s). Dit is tenminste wat ik ervan begreep want de man sprak in hiërogliefen. Hij rustte evenwel niet voordat ik zijn nummer opgeslagen had ‘voor als ik een schilder zocht’. En als klap op de vuurpijl vroeg hij of ik aan mijn moeder wil vragen of hij mijn broer mag worden! Dus mam, mag het?

Uiteraard waren Georgio’s vriendinnen al verschwunden en nu is ze kwaad op me.

Parma & Rome

Vrijdagavond zijn we vanuit Milano naar Parma gereden, om bij het hotel te komen reden we even door een dronken mensenmassa maar who cares, we zijn vlug gaan slapen. Nadat R. de volgende ochtend een ontbijtje voor ons geritseld had gingen we de stad in. Het was een heerlijke lentedag en er was genoeg te zien maar we kwamen om te eten, natuurlijk.

Torta fritta, Parmigiano Reggiano en Prosciutto en Marcello Lambrusco. Ja, allemaal met hoofdletter!

Na de lunch reden we door naar ons geliefde Rome. We hadden een dagje rust voordat W & T ons kwamen vermaken en boy is dat gelukt 😂

Deze foto heet ‘EAT!?’

Je gooit er wat wijn in maar dan heb je ook wat.

Vacanzione

We vertrokken vorige week donderdag bijtijds voor onze roadtrip maar waren na een half uurtje weer terug aangezien dhr. K. in de buurt van Mechelen ineens bedacht dat hij de strijkbout aan had laten staan. Wat ook zo was. 

Biergarten in Freiburg.

​​
René studeert hier voor Marty Feldman. Ja, google dat maar even.

Het was erg gezellig bij Juju en company. Onze overtuigde mini-vegetariër (die Oh nee, ham! zei terwijl ze per ongeluk een Hamka’s-chipje at) werd bij de aanblik van zoveel schnitzels, currywurst en spek terstond flexitariër, in samenspraak met haar bff uiteraard. Voor Georgia ‘no-Bertah squad’ (ze eet geen varkensvlees omdat dat haar lievelingsdieren zijn, haar knuffel Bertah (ja, perse zo gespeld) voorop) lag het wat lastiger maar ze at zich manmoedig – en met veel smaak – een weg naar haar toetje.

De volgende morgen moesten we vroeg weg omdat we met Dylan zouden lunchen in Milaan. Hij had pauze van zijn school; hij volgt een opleiding leerbewerking, m.n. tassen en is in de race voor een job bij Valentino!!! Dus, fingers crossed. Heerlijk gegeten en sws leuk om Dylan weer te zien.

Foto: Bas Princen

Daarna naar de Prada fondazione (olv Rem Koolhaas) geweest vanwege de door mijn grote idool Wes Anderson ingerichte bar Luce. Was matig onder de indruk maar toen we daar toch waren hebben de rest van het museum ook bezocht; een vrij interessante mix van huh?!, dat kan ik ook en hee leuk! Eigenlijk vond ik de Domus Aurea het leukst – al dacht ik eerst dat hij geel was.

Kijk hoe leuk niemand dat vindt!

Vervolgens hadden we ‘in de vroege middag’ met Giuseppe en Maria afgesproken. Dit bleek om half zeven te zijn (dit in het kader Italiaans voor beginners) en ze hadden hun baby bij zich! Meet Milvia, zes weken oud en übercute!!!